(ΠΡΩΗΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΛΕΙΜΩΝΟΣ)
Όλη η Λέσβος πένθησε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, έναν ακούραστο εργάτη του Ευαγγελίου, μια εξέχουσα πνευματική μορφή, ένα ξεχωριστό λειτουργό του Υψίστου και πνευματικό καθοδηγητή.
Με την συμπλήρωση έξι ετών από την κοιμήση του εναποθέτω λίγα λόγια εμού το αναξίου σαν φόρο τιμής στη ξέχειλη ανιδιοτελής αγάπη του και προσφοράς στο λεσβιακό λαό,
Το έργο του τεράστιο πνευματικό και υλικό. Ο πατήρ Νικόδημος μετέτρεψε τη Μονή Λειμώνος σε λειμώνα πνευματικό ψυχών και σωμάτων. Συγγραφέας πολυγραφότατος – έγραψε πολλές ασματικές ακολουθίες αγίων – πολιτικός μηχανικός και αρχιτέκτονας – έχτισε αμέτρητα εκκλησάκια – κτηνοτρόφος –είχε στην μονή πολλά είδη ζώων και πτηνών – γεωπόνος – γνώριζε όλα τα μυστικά της μάνας γης. Όλα αυτά μας αποδεικνύουν έναν άνθρωπο που η σοφία και η χάρις του Θεού τον είχε επισκεφτεί.
Καθημερινoς μυσταγωγός των αχράντων μυστηρίων – στα εκκλησάκια που είχε κτίσει και ήταν αφιερωμένα σε πολλούς αγίους – τον επισκίαζε η χάρις και η ευλογία του Κυρίου. Παντελεήμων, καθώς έδινε από το υστέρημά του ότι ζητούσε ο καθένας
Ήταν ασκητικότατος, γνώστης θεολογίας, φιλόστοργος, ταπεινός, δοτικός, απλόχερος, έχοντας ανιδιοτελή αγάπη, εγκάρδιος, φιλόξενος προστάτης των παραμελημένων γερόντων καθώς λειτουργούσε γηροκομείο στην μονή.
Σαν φιλόστοργος πατέρας ανέθρεψε και σπούδασε άπορα παιδιά. Προστάτευε από τις φουρτούνες της ζωής και συντηρούσε πολλούς ανθρώπους εγκαταλελειμμένους. Δεν υπολόγιζε το τί ήταν ο καθένας άλλα όλους του έβλεπε σας εικόνες του Δημιουργού.
Παρόλο που για πενήντα σχεδόν χρόνια έζησε στη Μονή του Αγίου Ιγνατίου –ένα μοναστήρι ανάλογο του Βατοπεδίου – χωρίς αδελφότητα, φάνηκε άξιος συνεχιστής των προκατόχων του όσον αφορά την λειτουργικότητά του μοναστηριού φροντίζοντας προσωπικά για όλα ο ίδιος ώστε να παραμείνει η μονή ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα του τόπου μας.
Στο τέλος της ζωής του αναφέρθηκε στην κρίση της Ελλάδας, λέγοντας ότι οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεό και ό,τι μόνο με την προσευχή μας σε Αυτόν η Ελλάδα θα βρει την λύτρωσή της.
Μαχητής μέχρι το τέλος της ζωής του χωρίς να μεμψιμοιρεί και να γκρινιάζει, συνέχιζε σιωπηλά το δύσκολο έργο του.
Η αγάπη του για τα ζώα ήταν μεγάλη και πολλές φορές συνομιλούσε μαζί τους σαν να ήταν παιδιά του. Τιμούσε ιδιαίτερα τον Άγιο Ιγνάτιο με την ευωδιάζουσα κάρα με μεγαλοπρεπείς ακολουθίες τις ημέρες της πανήγυρης του αγίου.
Πιστεύουμε ότι από εκεί ψηλά που εισαι, θα μας καθοδηγείς προς έργον αγαθόν και ευάρεστο στον Κύριο.
Αιωνία σου η μνήμη
(ομιλία του δασκάλου Καλίτσα Νικολάου)
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ" 